Een ex-ME-er en ex-rechercheur schrijft.
Lees en denk even in wat voor land jij wilt leven…
Tekst: Yvonne Freespirit
Ik heb er lang over nagedacht om dit te plaatsen, maar heb uiteindelijk toch besloten dit te doen nav het optreden van politie/ME gisteren (17 jan) op het Museumplein in Amsterdam.
25 jaar lang heb ik zelf met hart en ziel bij deze organisatie gewerkt. Van als 1 van de eerste vrouwen bij de ME tot rechercheur en alles wat daar tussen zat aan surveillance dienst etc.
Wat was ik trots toen ik mijn opleiding haalde en mijn diensttijd mocht beginnen in Rotterdam.
Ik was geen wereld verbeteraar, maar kon intens genieten van het contact met publiek, in welke zin dan ook. Ik leerde heel snel dat de manier waarop je mensen benaderde, ook de manier was waarop je zelf behandeld werd. Of dit nu ging om een geval van een hulpverlening of het uitreiken van een proces-verbaal. Ik heb een schitterende tijd meegemaakt, die ik tot op de dag van vandaag koester. Alle dagen kwam ik thuis met een gevoel van trots. Ik had het gevoel een klein steentje te kunnen bijdragen tot een betere maatschappij.
10 jaar geleden ben ik ermee gestopt. Ik bemerkte dat er een verandering werd doorgevoerd, waar ik moeite mee kreeg. Ik werd gedwongen beslissingen te nemen terwijl ik daar niet achter stond. Beslissingen die kwamen vanuit Den Haag en niet van de plaatselijke burgemeester die zo goed wist wat er speelde in de stad. Beslissingen die ervoor zorgden dat ik niet meer de hulp kon verlenen aan hen die dat behoefden, maar hulp moest verlenen aan diegene met de meeste macht en geld.
Uiteraard werd de burger hier de dupe van. Na enkele heftige confrontaties met leidinggevenden, besloot ik voorgoed mijn uniform aan de kapstok te hangen, en ik heb daar geen dag spijt van gehad. Sterker nog, er ging een hele nieuwe wereld voor me open, eentje waarin ik wel trots op mezelf mocht zijn, gebruik kon maken van mijn gevoel en intuïtie etc.
Tijdens het hele *C gebeuren doe ik al onderzoek, los van de informatie die de Media gaf. Ik had al snel het gevoel dat er iets niet klopte, omdat maatregelen met elkaar conflicteerden en de beste journalisten éénzijdige berichtgeving plaatsten.
Ik ben groot geworden met het feit dat ik mijn stem mocht laten horen, let wel….. respectvol. Plotseling werd mij verboden om mijn mening te geven, werd ik uitgemaakt voor complotdenker, alu hoedje etc. Vaak spraken Peter en ik hierover en begonnen de ons zorgen te maken over het beperken van onze vrijheid, iets wat voor ons altijd zo vanzelfsprekend is geweest. Geen seconde hebben wij ons druk gemaakt over een virus. We hadden immers altijd virussen om ons heen gehad, zijn soms best ziek geweest van bv een Influenza, maar dat maakte weer dat je met je neus op de feiten werd gedrukt, door beter op jezelf te passen mbt een gezonde levensstijl.
De onderdrukking werd echter steeds erger, wat maakte dat een vermoeden van het feit dat een virus werd gebruikt voor een politiek macht spel, zekerheid werd. We zijn daarom gaan proberen om mensen te waarschuwen, via Social media maar ook in het dagelijks leven.
En dan nu vandaag, (en tijdens eerdere demonstraties).
Daar sta jij dan, met je helm op, met beschermende kleding aan, kogelwerend vest, lange wapenstok, handboeien etc. Je verschuilend achter je schild. Jij kijkt voor je uit en ziet mensen die door de maatregelen kapot gemaakt zijn, wanhopig zijn, te maken hebben met hun failliete bedrijven, depressieve kinderen, ouders die ze niet meer mogen zien omdat die zijn opgesloten in hun verzorgings huis etc. Mensen die lange reizen hebben gemaakt om samen met elkaar hun stem te laten horen. Een stem die ervoor heeft gezorgd dat ook JIJ in vrijheid leven KON.
Wat gaat er dan door je heen als je ziet dat jullie aanwezigheid absoluut DISPROPORTIONEEL is in verhouding tot de plaats waar je op dat moment staat. Er wordt geen geweld tegen je gebruikt, er is geen enkele reden voor jou om bang te zijn voor hetgeen zich voor jouw ogen afspeelt, maar toch sta jij daar en VOLG JIJ EEN BEVEL.
ME WAPENSTOK HOOG. ME VOORWAARTS, ME CHARGE!!!!!!!! En daar ga jij, volg jij braaf het gegeven bevel en doet wat jij denkt wat je doen moet. Schoonvegen het gehele plein.
Wat gaat er dan door je heen als een oudere niet snel genoeg weg komt of een kind dat wat achterblijft met doodsangst in de ogen vanwege jouw optreden. Dan komen deze mensen niet snel genoeg weg, maar omdat er geen gat in de linie mag vallen besluit jij deze mensen te “helpen”. Inmiddels vol adrenaline duw en sla jij erop los of dat er een kudde cokesnuivende losgeslagen hooligans tegenover je staan. Zonder aanzien des persoon hef jij je lange wapenstok en sla jij die oudere man die daar stond met zijn dochter met als enige wapen hun stem. Vaders waren met kinderen meegegaan omdat zij hun kinderen wilden meegeven dat VRIJHEID iets is wat je nooit meer mag worden afgenomen.
Wat gaat er dan in je om, jij onder die helm, samen met jouw collega’s.
En dan is het klaar, dan rij jij samen met je collega’s terug naar het bureau. Waar hebben jullie het dan over? Over de gewone mens die daar stond? Gelijk aan jouw man/vrouw/partner/kind/ouders/grootouders?
En dan is het tijd om naar huis te gaan. Je kleed je om in de kleedkamer en hangt jouw uniform in de kast. Je kleedt je om en kijkt in de spiegel. Wie zie jij dan? Wat denk jij dan?
Dan ga je naar huis, naar man/vrouw/partner/kinderen/ouders en dan vragen zij aan jou hoe jouw dag is geweest.
Wat zeg jij hen dan?
Ik volgde alleen maar een bevel op?
Tot wanneer verschuil jij je achter een bevel en ontstaat daar weer de individu die jij bent? De man/vrouw van vlees en bloed die er trots op mag zijn om hulp te verlenen aan hen die dit behoeven?
” “Schat, hoe was je dag” vraagt een vrouw aan haar man tijdens het avondeten.
“Goed hoor lieverd….een oude man van achteren aangevallen en z’n kop ingeslagen…ik raakte ‘m goed hoor!! Hij wilde vluchten maar we hadden hem mooi te pakken!!
Weer een ander z’n knieschijf tot puinpoeier gemept…hij kon eigenlijk al niets meer….maar ik dacht…voor de zekerheid…kan ie voorlopig niet meer fatsoenlijk lopen….ook heb ik nog een paar burgers omver gelopen met m’n paard…zo!!!! Dat ging echtttt lekker hoor!!!! En als kers op de taart hebben we het waterkanon ingezet op mensen met kinderen…haha je had ze moeten zien rennen het tuig!!!”
“Maar papa, vraagt z’n zoon…waarom dan eigenlijk?”
“Omdat ze niet luisterden en opkwamen voor hun vrijheid…iets wat je nooit mag doen kind…vergeet dat nooit…neem een vb aan papa “
Merkwaardig dat deze persoon zo enorm genoten heeft van haar werk, terwijl de ME week aan week tegen gewelddadige voetbalsupporters moet vechten. Dat is de normale dienst. Gevaarlijk, weerzinwekkend. Nu een keertje tegen ‘koffiedrinkers’ die in de fabeltjesfuik van de sensatiealgoritmes verstrikt zijn, en gehersenspoeld in hun bubbeltje van gelijkgestemde irrationelen. Ze zorgen er voor dat de lockdown nog langer moet duren, en liegen dat het gewoon koffiedrinken is. Dus dat kan ook wat agressie opwekken. Maar ik denk dat het voor de gemiddelde ME business as usual is.